Σε όλη την καλλιτεχνική διαδρομή του Marc Chagall (1887-1985) η μουσική παίζει σπουδαίο ρόλο. Ξεκινάει από το οικογενειακό του περιβάλλον στο Vibebsk, συνεχίζει στο Ιουδαϊκό θέατρο της Μόσχας και σχετίζεται με τους προβληματισμούς της πρωτοπορίας στο α’ μισό του 20ού αι. για το συνολικό έργο (Gesamtkunstwerk) μέσα στο περιβάλλον του ‘Κόσμου της Τέχνης’ (Mir Istkustva) από όπου ξεπήδησαν ο Diaghilev και τα Ρωσικά Μπαλέτα. Κυρίως όμως τον αγγίζουν οι έρευνες για τη σχέση ήχου-χρώματος, βλ. Scriabin, Schönberg, Kandinsky κ.ά. Για τον λόγο αυτό η σχέση του με τις σκηνικές δημιουργίες (σκηνικά, κοστούμια για όπερα και μπαλέτο) είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δημιουργική. Εντελώς ξεχωριστή θέση στο έργο του στην ώριμη φάση του θα έχουν αναθέσεις μεγάλων έργων σε κτίρια, όπως η οροφή στην Όπερα Garnier στο Παρίσι του 1964, μια ιδέα του Andre Malraux, καθώς και ο αρχιτεκτονικός διάκοσμος στη Metropolitan Opera στη Νέα Υόρκη το 1966. Οι γνώσεις του για τη μουσική και η προσπάθειά του να την προσεγγίσει με το εικαστικό του έργο, με τα σύμβολά του είναι περισσότερο εμφατική και συνεπής σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη.